Elastyczne wkłady kominowe typu flex

Rury elastyczne typu flex obecne są na rynku już od wielu lat. Z racji swoich zalet, a głównie dzięki możliwości dość łatwego kształtowania, bardzo szybko zostały wykorzystane jako części składowe systemów kominowych. Rury flex występują w dwóch wykonaniach, jako tzw. jednościenne i dwuścienne.

Przykładowy zarys rury jednościennej zobrazowano na rys. 1.
Rurę taką jest łatwo formować. Zarówno na zewnątrz (rys. 2), jak i wewnątrz (rys. 3) widoczna jest charakterystyczna „harmonijka”.
Nieco inaczej jest wykonana dwuścienna rura FLEX – przykładowy zarys (rys. 4).

Rura ta posiada dosyć charakterystyczny wygląd zewnętrzny (rys 5), a jej najistotniejszą cechą jest stosunkowo gładka strona wewnętrzna (rys. 6).

Rury dwuścienne mogą być wykonane ze specjalnie kształtowanej jednej taśmy, bądź też z dwóch oddzielnych taśm. Z racji budowy rury dwuwarstwowe są bardziej sztywne i trudniejsze w kształtowaniu.
Rury typu flex wykonywane są zarówno ze stali szlachetnych, jak i z aluminium. Możliwość zastosowania danego typu rury jako części składowej systemu spalinowego wskazuje producent w deklaracji właściwości użytkowych systemu (DOP), której wystawienie jest ostatnim etapem certyfikacji.
Podstawą certyfikacji jednościennych wkładów kominowych jest norma PN-EN 1856-2. Zawiera ona opis wszystkich niezbędnych badań jakim podlegają min. rury elastyczne, jak i wykaz materiałów dopuszczonych do stosowania przy odprowadzaniu spalin. W przypadku rur flex najczęściej stosowanym materiałem jest stal 1.4404 (L50), bądź 1.4539 (L70).

Gatunek i jakość materiału jest bardzo istotna, właśnie szczególnie w przypadku rur FLEX, gdyż grubość taśmy używanej do jej produkcji wynosi zwykle od  0,08 do 0,12 mm.

We wspomnianym już DOP-ie można wyczytać wiele użytecznych informacji. Już główne oznaczenie systemu wg PN-EN 1856-2 informuje nas o dopuszczalnej nominalnej temperaturze pracy, klasie ciśnieniowej, możliwości pracy na sucho lub mokro, klasie korozyjnej, rodzaju materiału użytego do budowy, grubości materiału czy odporności na pożar sadzy.

Przykładowe oznaczenia na przewodach

T600 N1 W Vm L50 010 G
T600 – nominalna temperatura pracy (do 600º)
N1 – praca w podciśnieniu
W – praca na mokro
Vm – nie przeprowadzono testu korozyjnego, użyty materiał jest wymieniony w normie
L50 – stal gat, 1.4404
010 – grubość materiału – 0,1 mm
G – odporny na pożar sadzy

T200 P1 W V2 L50 012 O

T200 – nominalna temperatura pracy (do 200º)
P1 – praca w nadciśnieniu
W – praca na mokro
V2 – przeprowadzono test korozyjny – klasa korozyjna V2
L50 – stal gat. 1.4404
012 – grubość materiału – 0,12 mm
O – brak odporności na pożar sadzy

W Polsce nie ma żadnych specjalnych uregulowań prawnych co do stosowania rur elastycznych, zatem tym większa odpowiedzialność ciąży na producentach za informacje zawarte w deklaracji właściwości użytkowych oraz instrukcji montażu.

Rury flex we współpracy z kotłami i piecami

Rury typu flex z powodzeniem stosowane są do różnego rodzaju instalacji kominowych. Zawsze są stosowane z dodatkowymi elementami jak trójniki, kolanka, złączki i wspólnie tworzą system kominowy. Nadają się one zarówno do renowacji, jak i budowy nowych instalacji kominowych. Mogą odprowadzać spaliny z kotłów atmosferycznych, kondensacyjnych, pieców na pelet, kominków.

Ze względów bezpieczeństwa elastyczne rury zawsze instalujemy w niepalnym szachcie.. Obowiązują tutaj te same przepisy i zasady, jak w przypadku kominów sztywnych, łącznie z zakazem przekraczania maksymalnie dopuszczonego załamania przewodu kominowego.

Oczywiście nie każdy rodzaj rury flex nadaje się do każdego typu instalacji. Jednościenne rury flex ze stali szlachetnej doskonale sprawdzą się jako odprowadzenie spalin z gazowych kotłów atmosferycznych (rys. 7). Bardzo dobrze zdają też egzamin przy renowacji, czy też budowy pionów wentylacyjnych.

Nieco inaczej ma się sprawa z kotłami kondensacyjnymi. Tutaj z racji pracy na mokro poleca się stosowanie dwuściennych rur flex. Wówczas, dzięki gładkiej stronie wewnętrznej, nie ma niebezpieczeństwa zalegania kondensatu, co może mieć miejsce w przypadku rur jednościennych – zwłaszcza w miejscach załamań. W mało skomplikowany sposób, wykorzystując rurę flex można wykorzystać do wykonania instalacji powietrzno-spalinowej dla kotłów z zamkniętą komorą spalania (rys. 8). Zawsze tutaj stosujemy dedykowane złączki (poz. 2 i 3 na rys. 8), które szczelnie łączą rurę elastyczną z innymi elementami komina.

Szczelność, zależnie od producenta, zapewnia użycie sylikonu, bądź specjalna uszczelka. Komin do kotłów kondensacyjnych powinien móc pracować w nadciśnieniu (klasa P1) oraz na mokro (W). Klasa temperaturowa T200 jest wystarczająca.

Także w przypadku pieców opalanych peletem najwłaściwszą z rur elastycznych jest flex podwójny. Podobnie jest w przypadku odprowadzenia spalin z kominków. Staramy się wybierać rury o możliwie najgrubszej ściance (np. 2 x 0,12 mm), wysokiej klasie temperaturowej (T600 lub T450), o udokumentowanej klasie odporności na korozję V2, oraz bezwzględnie odporne na pożar sadzy (oznaczenie G).

Wszyscy znamy widok instalacji jak na rys. 9. Jakże powszechny w przypadku gazowych podgrzewaczy wody. Bardzo często do wykonywania tego typu łączników stosowane są aluminiowe rury elastyczne. Łatwo można je formować, a także rozciągać. Ze względów bezpieczeństwa, zawsze stosujemy wyroby certyfikowane i przeznaczone do odprowadzania spalin! Jeśli producent rury nie przewidział takiego jej zastosowania, wybierzmy flex stalowy. Wersja jednościenna będzie wystarczająca.

Bardzo istotną sprawą jest właściwy montaż instalacji z wykorzystaniem rur elastycznych. Szczególnie jest to istotne w przypadku renowacji kominów, zarówno spalinowych, jak i wentylacyjnych. Stare murowane kanały nie zawsze mają wymiary umożliwiające włożenie rury flex o pożądanej średnicy. Montaż na siłę często kończy się uszkodzeniem rury. Sprawę można łatwo załatwić tzw. frezowaniem komina. W tak powiększonym szachcie dużo łatwiej zamontujemy rurę elastyczną.

Fot., rys. MK Żary