Ogrzewanie ścienne Kisan – aspekty wykonawcze i projektowe

Ogrzewanie ścienne Kisan wykonuje się w systemie „na mokro”, umieszczając wężownice w warstwie tynku. W pierwszej  kolejności ogrzewanie ścienne układa się w ścianach zewnętrznych. Dla ścian o współczynniku przenikania U ≤ 0,4 W/m2 można nie stosować dodatkowej izolacji cieplnej. Izolacji tej nie stosuje się też na ścianach wewnętrznych.

Charakterystyka ogrzewania ściennego

Ogrzewanie ścienne zaliczamy wraz z ogrzewaniem podłogowym do ogrzewań płaszczyznowych. Mogą być one zastosowane wspólnie w jednym obiekcie i zasilane ze wspólnego rozdzielacza. Własności ogrzewania ściennego i podłogowego są podobne, ale występują też różnice:
– rozkład temperatury w funkcji wysokości pomieszczenia jest wyrównany (w ogrzewaniu podłogowym temperatura w pomieszczeniu spada wraz z wysokością nad podłogą),
– większość ciepła jest emitowana na zasadzie promieniowania – 90%, a na zasadzie konwekcji – 10%,
– nie występuje problem oporu cieplnego wykładziny podłogi oraz np.zjawisko rozsychania się posadzki drewnianej,
– temperatura powierzchni ściany może wynosić maksymalnie 35°C, można więc uzyskać większą wydajność cieplną z 1 m2 powierzchni, można również zastosować wyższą temperaturę zasilenia niż w ogrzewaniu podłogowym,
– mniejsza grubość przykrycia rur tynkiem (około 1,5 cm) niż betonem w ogrzewaniu podłogowym (około 4,5 cm) powoduje, że ogrzewanie ścienne charakteryzuje się mniejszą bezwładnością cieplną i łatwiejszą regulacją temperatury w pomieszczeniu,
– ogrzewanie ścienne można w okresie letnim wykorzystać do chłodzenia pomieszczeń.

Elementy ogrzewania ściennego w systemie Kisan

1. Rury PE-Xb/Al/PE Ø14×2; Ø16×2 mm lub zamiennie rury PE-RT/Al/PE-RT Ø16×2 mm.
2. Listwy montażowe do rur.
3. Rozdzielacze do ogrzewania podłogowego i ściennego typ RPO, RPTO, RPTO-WPZ, RP, RPT, RPT-WPP lub zamiennie KRZT, KRPT.
4. Złączki do rozdzielaczy (tzw. złączki przygrzejnikowe) G ¾”.

Wskazówki wykonawcze

Ogrzewanie ścienne Kisan wykonuje się w systemie „na mokro”, umieszczając wężownice w warstwie tynku. W pierwszej  kolejności ogrzewanie ścienne układa się w ścianach zewnętrznych. Dla ścian o współczynniku przenikania U ≤ 0,4 W/m2 można nie stosować dodatkowej izolacji cieplnej. Izolacji tej nie stosuje się też na ścianach wewnętrznych.
Ogrzewanie ścienne nie powinno być zasłonięte wysokimi meblami lub zasłonami. Niskie meble (np. komody) należy odsunąć od ściany min. 5 cm. Zalecana jest rura Ø14×2 mm, ponieważ większa prędkość przepływu wody powoduje lepsze odpowietrzanie wężownic.
W przypadku rury Ø16×2 mm zasadniczo powinno się montować indywidualne odpowietrzniki dla każdej wężownicy w najwyższych punktach instalacji. Odległość rur od sąsiednich ścian, otworów okiennych i drzwiowych, podłogi i sufitu wynosi minimum 10 cm. W praktyce najlepiej stosować rozstawy rur w meandrze 15 lub 20 cm (rys. 1 ). Rozwiązanie to umożliwia najskuteczniejsze odpowietrzanie i zachowanie minimalnych promieni gięcia rur. Jeśli istnieje konieczność zmniejszenia rozstawu do 10 cm, można wężownicę ułożyć w postaci podwójnego meandra (rys. 2 ). W tej sytuacji korzystne jest zastosowanie odpowietrznika w najwyższym punkcie instalacji (A). Ogrzewanie ścienne można stosować na powierzchniach
skosów poddasza, wykończenie stanowią wtedy płyty gipsowo-kartonowe. Tego typu ogrzewanie nie ma własności akumulowania ciepła. W trakcie eksploatacji ogrzewania ściennego można ustalić przebieg rur grzejnych przez przyłożenie do ściany folii termoczułej.
Może to być ważne podczas np. mocowania kołków w ścianie.

Wykonanie warstwy tynku

W ogrzewaniu ściennym zaleca się tynki gipsowo-wapienne o małej wydłużalności cieplnej, np. tynk maszynowy MP-75 G/F firmy KNAUF. Podczas nakładania tynku należy przestrzegać instrukcji producenta. Tynk do ogrzewania ściennego nakładany jest warstwowo. Pierwsza warstwa powinna przykryć elementy grzewcze i mieć grubość około 20 mm. Następnie w tynk wciska się siatkę z tworzywa lub włókna szklanego o oczkach nie mniejszych niż 7×7 mm. Siatkę można wywinąć na sąsiednie ściany, na długość około 20 cm. Następnie siatkę pokrywa się następną warstwą tynku grubości 10÷15 mm. Całkowita warstwa tynku wraz z rurami ma około 40 mm.

Wskazówki projektowe
1. Temperatura zasilenia instalacji 30÷55°C. Dla uzyskania większych wydajności niż w ogrzewaniu podłogowym można stosować temperatury zasilania w zakresie 45÷55°C bez niebezpieczeństwa przekroczenia warunków higienicznych.
2. Δt = 5÷10°C. W przypadku niezależnego ogrzewania ściennego przyjmuje się raczej niższe wartości temperatury niż w ogrzewaniu podłogowym.
3. Maksymalna długość wężownicy (wraz z podłączeniem do rozdzielacza) wynosi dla rury Ø14×2 – 80 m.b., dla rury Ø16×2 – 120 m.b.
4. Orientacyjna, maksymalna wydajność cieplna (przy temperaturze pomieszczenia 20°C) wynosi 120 W/m2, wydajność chłodnicza 60 W/m2 (przy temperaturze powierzchni ściany 20÷21°C).