Ludzie cenią sobie poczucie komfortu w szerokim tego pojęcia znaczeniu. Jednym z nich jest odpowiednia temperatura wewnątrz pomieszczenia. W okresie zimowym musi to być efekt przyjemnego ciepła, a w okresie letnim uczucie chłodnego powiewu. Ten pierwszy efekt jest bardzo ważny w pomieszczeniach łazienki, gdy za oknem jest zimny i mroźny poranek, a my chcemy wziąć szybki prysznic. Świadomość, że bezzwłocznie będziemy musieli tam wejść i stąpać gołymi stopami po zimnych płytkach ceramicznych od razu wywołuje gęsią skórkę i przez plecy przesuwają się dreszcze. Jak spowodować poprawę tego komfortu temperaturowego i pozbyć się porannych koszmarów?
Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta, a wręcz powinna sama się nam nasuwać. Mianowicie chodzi tu oczywiście o zastosowanie ogrzewania podłogowego. Jednak czy jest możliwe położenie tego rodzaju ogrzewania tylko i wyłącznie w jednym miejscu, pomieszczeniu o podwyższonej wilgotności, jakim jest łazienka.
I w takich przypadkach rozwiązaniem są instalacje oparte na jednej pętli. Jak ona powinna być wpięta do całościowego układu? Zapewne w każdym takim pomieszczeniu znajdzie się zainstalowany grzejnik drabinkowy, który może być głównym źródłem ciepła, ale także ma służyć do suszenia ręczników, itp.
Naszą jedną pętlę możemy zastosować w dwojaki sposób z wykorzystaniem:
- zaworu RTL,
- zaworu przyłączeniowego do grzejnika łazienkowego o specjalnej konstrukcji wewnętrznej.
RTL (ogranicznik temperatury powrotu) (rys. 1)
Jest to element instalacji, który widoczny jest na ścianie, a służy to ustawiania maksymalnej temperatury powrotu w przewodzie, na którym został zamontowany. Bardzo dobrze się to przydaje nawet w takiej małej pętli, gdzie musimy pamiętać, aby temperatura podłogi nie miała zbyt wysokiej wartości. Miniinstalację należy wpiąć w sposób równoległy (rys. 2). To znaczy, że przewód, którym będzie wpływał czynnik grzewczy, musi być wpięty przed zaworem termostatycznym zamontowanym w grzejniku łazienkowym, przewód powrotny zaś z pozycją sterującą (naszym RTLem) musi być podłączony do centralnego ogrzewania za zaworem odcinającym we wspomnianym urządzeniu grzewczym. Taki układ pozwoli na prawidłowe funkcjonowanie dwóch lokalnych i miejscowych źródeł w łazience, na które będziemy mieli niezależny wpływ na ich sterowanie. Minipodłogówka będzie pracowała w przypadku, gdy temperatura czynnika w przewodzie spadnie poniżej wartości temperatury ustawionej na RTLu. Jest to o tyle istotne, że możemy przecież mieć główne źródło ciepła, które przygotowuje i podaje wodę o wyższej temperaturze niż zalecana maksymalna temperatura na ogrzewanie podłogowe. Uchroni to domowników przed utratą komfortu cieplnego, jakim jest nieprzyjemne uczucie zbyt ciepłej podłogi. Kwestią dodatkową jest jeszcze długość pętli, którą należy wziąć pod uwagę. Powinniśmy się trzymać zasady, aby nie była ona dłuższa niż 80 m.b., licząc po długości przewodu.
Uwaga! Od czasu do czasu można się natknąć na układ podłączania pętli z tą samą armaturą w sposób szeregowy. Różnica polega na tym, że przewód powrotny za grzejnikiem łazienkowym jest jednoczenie rurą z czynnikiem zasilającym podłogówkę. Układ oczywiście będzie działał, ale będzie miał swoje ograniczania:
- przepływ wody w pętli ogrzewania podłogowego będzie uwarunkowany zaworem termostatycznym zamontowanym przy grzejniku. Gdy będzie on przymykany to jednocześnie zmniejszy się przepływ na grzejniku drabinkowym, jak i na instalację w podłodze;
- brak niezależnego i oddzielnego sterowania grzejnikiem i podłogówką.
Z tych prostych przyczyn należy pamiętać, że najlepszym rozwiązaniem jest podłączanie jednopętlowej instalacji w sposób równoległy.
Zawór przyłączeniowy do grzejnika łazienkowego o specjalnej konstrukcji wewnętrznej (rys. 3 i 4)
Producenci w swojej ofercie produktowej takie zawory proponują jako rozwiązanie bardziej estetyczne przy wykorzystaniu drabinek z podłączeniem środkowym. Konstrukcja zaworu przedstawiona jest na rysunku i jak widać ma on w sobie króćce podłączeniowe zarówno do instalacji skierowanej do grzejnika, jak i oddzielne króćce do instalacji ogrzewania podłogowego opartej na 1 pętli. W tym przypadku podłączenie dwóch instalacji nie sprawi nam takich problemów i ograniczeń, o których była mowa w punkcie 1 dla podłączenia szeregowego. Jedynym ogranicznikiem jest tu powierzchnia podłogi sięgająca maksymalnie 10 m2, gdzie możemy rozłożyć przewody. Z tego wynika przelicznik liczby metrów, jaką możemy użyć w tym przypadku. W większości łazienek zastosowanie znajdują płytki ceramiczne, dla których rozstaw pomiędzy przewodami wynosi 100 mm co daje nam około 9,5 m.b. rury na 1 m2. Łatwo przeliczymy, że maksymalna długość przewodu, którą możemy zastosować w takiej instalacji to ok. 95 m.b. Regulacja dwoma instalacjami odbywa się za pomocą głowicy termostatycznej umieszczonej na wkładce termostatycznej w zaworze, co tym samym powoduje, że jedna nastawa jest obowiązująca zarówno dla grzejnika, jak i dla podłogówki. Aby uchronić instalację ogrzewania podłogowego przed zbyt wysoką temperaturą zastosowano w nim specjalny by-pass, który ma za zadanie odciąć obieg podłogowy w przypadku, gdy wartość temperatury przekroczy 55°C. Rozwiązanie jest bardzo przemyślane jednakże z uwagi na nakłady finansowe, które należy ponieść podczas zakupu tego elementu są na tyle wysokie, że klienci ostateczni bardziej skłaniają się do prostszych układów (takich jak w punkcie 1).
Fot.: Purmo
Reasumując, nawet w przypadku, gdy z różnych przyczyn nie możemy zastosować w całym domu czy też mieszkaniu ogrzewania płaszczyznowego wynikających z różnego rodzaju ograniczeń, to warto jednakże się zastanowić i zrobić jednopętlową podłogówkę w łazience dla swojego komfortu cieplnego i przyjemnego uczucia ciepłej podłogi. Najbardziej rozpowszechnioną opcją stosowaną przez instalatorów i użytkowników końcowych to pętle oparte na RTLu. Jednakże występują także instalacje oparte na bardzie eleganckim i estetycznym rozwiązaniu, jakim jest zastosowanie specjalnego zaworu podłączeniowego do grzejnika łazienkowego ze środkowym podłączeniem.